Drugi pouzdan svedok o ovom gnusnom zločinu je Eva Ofner iz Novog Sada, sa stanom u ulici Vojvode Bojovića 19. Kao i svi Jevreji i ona je bila određena, da održava čistoću kancelarija i kruga kasarne u Vojvode Bojovića ulici, a kao Apolonijina komšinica, dobro je poznavala nju i porodicu Mihajlović.
Tragičnog dana, kroz prozor zgrade komande XVI lovačkog bataljona, užasnuta je posmatrala streljanje u krugu kasarne, između ostalog i rođenog oca, kao i sam čin nasilne smrti dveju zagrljenih njenih komšinica i poznanica, Apolonije i Marije. Ostala je nedoumica u Evinom svedočenju, u kom kontekstu je komandant kasarne izdao naredbu, dok je gledao u mrtve i zagrljene prijateljice Nemicu Apoloniju Laubert i Srpkinju Mariju Mihajlović „Nosite ih odavde, ne mogu više da ih gledam“!
I danas kao nemi svedoci tragične sudbine ApolonijeLaubert i porodice Mihajlović, između ostalih žrtava novosadske racije, stoje izlivena u hladnoj bronzi njihova imena i prezimena, na spomeniku „Porodica“, vajara Jovana Soldatovića na Dunavskom keju u Novom Sadu. Ta iskonska vernost idealu ljubavi i prijateljstva, odvažila je Apoloniju Laubert da shvati kako u životu ima moralnih vrednosti važnijih i dražih i od samog života, koje nadilaze snagu racionalnog uma i želje za održanjem ovozemaljskog trajanja.
Kao duboko religiozna, verujući u zagrobni život, bila je spremna otići sa ovog sveta, čiste svesti i savesti u susret onom što je čeka posle smrti – besmrtnost duše i prolaznost telesnog na ovom svetu. Na samom kraju ovog rada, ne slučajno pod nazivom „Oni koji nisu želeli umreti“, iz pijeteta prema Apoloniji Laubert, iznećemo podatke o sudbini nekih od članova njene najuže porodice.
[wonderplugin_slider id=11]
Apolonijin otac je umro prirodnom smrću pred Drugi svetski rat u Bukinu, a majka Apolonija rođ. Muhl, umrla je od gladi i bolesti kao logorašica u Bačkom Jarku, dok je najstariji brat Nikolaus – Klos Cilimace umro u Minhenu 1962. godine. Prema pisanju sveštenika Benedikta Hemlingera, tri sestre Laubert, učenice učiteljske škole u Kaloči umrle su mučeničkom smrću. Marija je umrla u rudniku u Ukrajini, Katarina u Gakovu u logoru, a kako je već rečeno, Apolonija je streljana. Najmlađi brat Jakob ubijen je u Bukinu oktobra-novembra 1944., a zet veterinar sa Karađorđeva, je takođe streljan 1945. godine, tetka Ana u 84. i njena kćer Marija u 65. godini života ubijene su oktobra 1944. u Obrovcu. Apolonijina tetka Magdalena rođ. Pful, a majka Antona Tonija Šerera, umrla od tifusa u centralnom logoru u Novom Sadu, a zahvaljujući novčanom poklonu novosadskih Srba-trgovaca, sahranjena je zajedno sa sedmogodišnjom kćerkom u posebnu grobnicu na novosadskom katoličkom groblju.
Neposredno posle oslobođenja naše zemlje, 401 stanovnik Bukina – Mladenova je smrtno stradao, najviše od bolesti, gladi i teškog rada u logorima Jugoslavije i širom Evrope, a neki su i ubijeni. U Obrovcu krajem oktobra i tokom novembra meseca 1944 .godine, ubijena su 52 stanovnika, od toga 45 nemačke, 5 mađarske i dva sprske nacionalnosti, a ukupno je umrlo 274 Obrovčana Nemaca. Neka je večna slava svim nevinim žrtvama Bačke!
Doktor slavistike, Anton Toni Šerer, najstariji Anin unuk, a brat od tetke Apolonijin, umro je prirodnom smrću 14. januara 2015. u 94. godini života. Srpsku kulturu zadužio je pronalaženjem doktorske disertacije Ive Andrića, a u prepisci sa autorom ovog rada, dao je nemerljiv doprinos kako bi priča o Apoloniji Laubert, po prvi put ugledala svetlost dana, na čemu sam mu neizmerno zahvalan. Zahvalnost dugujem i Francu Nikoli na pomoći u prevođenju građe sa nemačkog jezika i Slavku Miloševu, koji je lično poznavao porodicu Laubert u Bukinu – Mladenovu. Ovaj istraživački rad napisan je na osnovu istinitih događaja. Hronologija, imena ljudi, toponimi i godine, korišćeni u ovoj noveli istorijski su utemeljeni.
Pogledaj: Heroina Apolonija Laubert (1)
Pogledaj: Heroina Apolonija Laubert (2)
Pogledaj: Heroina Apolonija Laubert (3)
Pogledaj: Heroina Apolonija Laubert (4)
