Tu mu je omogućeno 6 nedelja proučavanja narodnih običaja i obilazak okoline.
Nastavlja mukotrpan put do poznate tvrđave Šamil u Guni, gde ostaje 2 nedelje. Preko glavnog grada Digistana, Derbente stiže u Baku. Na obali Kaspijskog mora, gde je neprestano crtao studije, skice i predloške za buduće slike.
Sa vidnim ushićenjem pisao je u Palanku: „Baku kao da je stvoren za slikarsko oko“. Ajzenhut posle ovog putovanja, postaje najveći orijentalista svog vremena u Evropi. Kavkaski pejzaži, persijski gradovi i živalj, tatarski običaji, šarenilo orijentalnih nošnji i osobenosti, mamile su mnoge druge slikare Evrope, među kojima i našeg Paju Jovanovića.
Sa njegovog drugog putovanja po Kavkazu već sledeće 1884. godine, nastaće slike, „Šamil u Guni“, portreti „Čabi Halibega“ i „Japara Vedena“ i Ulica u Bakuu. U pismu od 18. novembra 1884., iz Batuma, upućeno u Palanku Robertu Bihleru, saznajemo kako sam slikar navodi, „Žurim u Minhen da bi što pre obradio utiske s puta“.
Odgovarajući na pismo, Bihler ga moli da mu češće piše, što Ajzenhut i čini, uglavnom pišući o lepotama Sevastopolja i Jalte, o lošem vremenu u Odesi, deleći radost sa lepim ženama na palubi i nadu da će do Božića stići u Palanku.
Ljubavna priča sa istorijskom podlogom, koju je navodno Ajzenhut doneo iz Odese u Palanku, tiče se Vojvođanke Amalije Nako i velikog ruskog pesnika Puškina. U dokolici, čekajući povoljno vreme da isplovi iz Odese, veliki slikar je odsedao u čuvenom restoranu Oton, gde je čuo ovu priču.
Restoran i operska kuća u Odesi, bili su vlasništvo bogatog tršćanskog trgovca, Srbina Nikole Riznića i supruge mu Amalije, iz čuvene banatske porodice Nako. Ugledavši lepu Amaliju, veliki ruski pesnik, bio je toliko opčinjen njenom gracioznošću i lepotom, da joj je posvetio nekoliko lirskih ljubavnih soneta.
[wonderplugin_slider id=22]
Iz Ajzenhutovih pisama koja su bila dostupna autoru, nije bilo moguće utvrditi autentičnost ove priče, dok drugi izvori govore da se ljubavna idila ipak dogodila. Posle ovog drugog puta po Srednjem istoku Ajzenhut će se trajno opredeliti ka slikarstvu sa orijentalnom tematikom.
Njegov savremenik slikar Deže Ambrozović (1864-1919), inače Somborac, sekretar Mađarskog zemaljskog likovnog društva, piše: „Nakon sedmogodišnjeg boravka u Minhenu, otputovao je na Istok, gde se nadisao šarenih boja i fascinantnog Orijenta. Na povratku je počeo intezivno raditi na slikama sa istočnjačkim temama, sa kojima je odmah postigao veliki uspeh i popularnost”.
Po povratku sa prvog putovanja po Srednjem istoku, Ajzenhut je izložio u Pešti sliku, „Lečenje pomoću Kurana“, koju je otkupila Kraljevska dvorska galerija u Budimu, kao lični izbor Njegovog Veličanstva, što je slikaru donelo veliki ugled i naravno materijalnu korist.
Na peštanskom Umetničkom paviljonu, Ajzenhut učestvuje sa slikom „Trgovina robljem“, kojom postiže veliki uspeh (repliku slike uradila Paloma Nemet, palanački slikar-amater).
Na Prolećnoj peštanskoj izložbi 1884.godine, Ajzenhut izlaže sliku, „Ulična menjačnica“, koju je naslikao u Tiflisu, sem manjih zamerki oko anatomskih detalja likova sa slike, kritike oko kolorita, kompozicije i psihologije likova, veoma su povoljne. Na Jesenjoj postavci u Budimpešti, postiže veliki uspeh izloženim slikama, „Pismenost“ i „Tatarska škola u Bakuu“, koje Ajzenhutu donose srebrnu medalju minhenske Akademije, a otkupljuje ih jedan londonski trgovac umetninama.
Engleska periodika, kao i stručni časopisi, vrlo su povoljno pisali o tim delima, što će imati za posledicu da Ajzenhutova popularnost poraste i preko okeana u Americi. Na Pariskom salonu 1886. godine, prvi put je izložena slika „Smrt Đul-Babe“, (repliku slike uradio Mario Buculjević,
palanački slikar amater).
Sav egzaltiran, postignutim uspehom slike, pun ushićenja piše Bihleru u Palanku, “Moje studije cvetaju i počinju da donose plodove, a ja se trudim da ta berba bude što bogatija”. Jesenja postavka umetničkog paviljona u Pešti, sa istom slikom, doneće najveće životno priznanje za umetničko ostvarenje Francu Ajzenhutu.
