Slika je medijski ispraćena uz hvalospeve i vrlo povoljne stručne kritike: „Ova slika je delo talenta koji poseduje smisao za grandioznu naraciju, a uz to u potpunosti vlada stilom“.
Desetog dana izložbe, lično je car galantnom cifrom otkupio sliku „Smrt Đul Babe“, koja je postavljena u sali za prijeme kraljevske palate. Te godine, dakle 1886., ustanovljena je velika zlatna medalja, kao nagrada za umetničko stvaralaštvo, povodom dvadesetpetogodišnjice osnivanja Društva likovnih umetnika Mađarske.
Od deset članova žirija, osam je glasalo za sliku Franca Ajzenhuta, tako da je njemu dodeljena prva zlatna medalja Mađarske za likovno stvaralaštvo, koju vlada i danas dodeljuje. Naravno da je ovaj kulturni događaj propratila evropska štampa koja je prosto opsedala, sad već slavnog slikara.
Na pitanje koja se slika njemu najviše dopada, Ajzenhut je između ostalog rekao: „Slike su vam kao žene, sve su lepe, samo moramo imati oštro oko i plemenitu dušu, da vidimo i osetimo njihovu senzibilnost“. Na pitanje šta dalje posle mnogih priznanja, „Priroda je najbolja učiteljica umetnosti“, opisujući naširoko palanačko prirodno okruženje, Dunav, Frušku Goru i ž Kavkaz, dodajući da se sprema na putovanje po Severnoj Africi.
I stvarno, krajem te 1886. godine, pa sve do maja 1887. godnne, Ajzenhut je preko Italije, ukrcavši se na brod u Napulju otplovio na Crni kontinent, tj. Tunis i Maroko. U jednom pismu iz Afrike kaže: „Predamnom se otvorio novi svet, stare građevine u mavarskom stilu, vibrirajući sjaj blistavih boja, sada tek shvatam zašto veliki svetski koloristi, sve čine kako bi dospeli pod nebo Afrike“.
[wonderplugin_slider id=22]
Na tom putovanju nastalo je nekoliko čuvenih slika: „Napulj sa Vezuvom“, (jedino njegovo ostvarenje u posedu Narodnog muzeja u Beogradu) „Istočna kapija“, „Mađioničar“, „Maribut koji se moli“, „Ukrotitelj hrani zmiju“. Ova dela, kao i mnoga druga iz tog perioda njegovog stvaralaštva, dospela su u London, jer tada je skoro isključivo radio za englesko tržište.
Još jedan čuveni slikar sa vojvođanskih prostora, Pavle – Paja Jovanović (1859-1957), osim što je u Minhenu, u ulici Mocertštrase, kao i Ajzenhut, imao atelje, dodirna tačka oba umetnika bio je i slikar Franc Rubo, preko koga zajedno odlaze na put po Kavkazu. Kao i Ajzenhut, Jovanović putuje u Italiju i Egipat, obojica su na tom studijskom putovanju naslikali „Napulj“, „Borbu petlova“ i mnoga dela sa orijentalnom tematikom.
Oba umetnika su predstavnici akademskog realizma, a preko londonskih galerista, Vilisa i Franča osvajaju englesko tržište umetničkim slikama tog stila. Najveći kupci slika Franca Ajzenhuta na području njegove zavičajne Bačke, bili su veleposednik Gedeon Dunđerski, novosadski trgovac umetničkih predmeta i galerista Petar Krstonošić i subotički advokat dr Jovan Milekić, kolekcionar umetničkih slika, koji je doprineo da se predlošci slika „Smrt Đul-Babe“ i „Bitke kod Sente“ nađu u Americi.
Novosadski advokati dr Geza Sekelj i dr Lipković, mnogo su učinili da se umetničko stvaralaštvo Franca Ajzenhuta nađe širom sveta. Ove podatke objavio je profesor Adalbert Miler iz Bačke Topole 1957. godine.
Drugo studijsko putovanje u Egipat, za koje se pouzdano zna, poduzeo je u leto 1894. godine, zajedno sa prijateljem, mađarskim slikarem, Belom Ivanji Grinvaldom (1864-1940). Oba umetnika, sa ovog putovanja, kao rezultat valorizovaće slikama, između ostalih, Ajzenhut, „Borba petlova u Kairu“, a Ivanji slikom „Sveta porodica“, biblijskom temom, većeg formata, naglašenog kolorita.
Iste godine, na zimskoj postavci Umetničkog paviljona, u velikoj sali, na udarnom zidu, izložena je slika „Borba petlova u Kairu“ u formatu 265×189 cm, koja je izazvala ogromno interesovanje. Sliku je otkupila Mađarska nacionalna galerija, čije je i danas vlasništvo. Slika je reprodukovana u katalogu, stručnim časopisima, i periodici Evrope.
