Nakon golgote koju je preživela tokom povlačenja preko snegom zavejanih Albanskih planina, srpska vojska je stigla na Krf.
Tokom proleća na ostrvu Krf tekao je oporavak srpske vojske, kojoj je stiglo novo naoružanje i oprema iz Francuske. Zbog velikih gubitaka vojska je bila reorganizovana, ali je zadržala staro ustrojstvo i imena jedinica.
Tokom reorganizacije došlo je do velikih smena u Vrhovnoj komandi, bolesni vojvoda Radomir Putnik, načelnik Generalštaba razrešen je dužnosti još u decembru 1915. godine, a na njegovo mesto je postavljen general Petar Bojović. Smenjen je i vojvoda Živojin Mišić, komandant Prve armije, pobednik na Kolubari koji je bio poslat u Francusku u obilazak Zapadnog fronta.
Do ovih smena je došlo zbog toga što je neko morao da preuzme odgovornost za vojni slom krajem 1915. godine. Regent Aleksandar Karađorđević i Vrhovna komanda smatrali su da se srpske vojske mora boriti na Solunskom frontu kao celina, odnosno kao posebna grupa armija.
Od sila Antante su tražili i da zadrže pravo na samostalnu komandu. Ovakvi zahtevi su proizašli iz potrebe da se na taj način očuva državna nezavisnost i integritet. Jedinice srpske vojske su sa prebacivanjem na Solunski front započele sredinom aprila 1916. godine.
Početkom juna srpska vojska je u borbenom stroju imala 152.000 vojnika i oficira, koji su raspoređeni na centralni deo Solunskog fronta duž linije Kožuf – Lerin, severno od Soluna.
Glavninu savezničkih snaga činile su francuske i britanske divizije, pomognute sa manjim ruskim i italijanskim jedinicama. Početak borbi na Solunskom frontu 1916. godine bio je uslovljen ulaskom Rumunije u rat na strani sila Antante. Planirano je da Rumunija napadne Austrougarsku, a da saveznici u isto vreme pokrenu ofanzivu na Solunskom frontu.
Namere Antante omeli su Bugari tako što su tokom avgusta započeli jak napad, čime su otpočele višemesečne borbe na Solunskom frontu koje su vođene sa promenljivim uspehom. Bugari su zahvaljujući iznenadnom napadu imali inicijativu na frontu, a i dalji razvoj borbenih operacija, pretio je da uništi Treću armiju srpske vojske.
Spas je kao i 1914. godine došao u liku vojvode Živojina Mišića. Njemu je predata komanda nad Prvom armijom, koja je tokom septembra 1916. godine započela sa kontraofanzivom. Jedinice Prve srpske armije su pravac svog napada usmerile ka Bugarima, koje su u trodnevnoj borbi kod Gorničeva, često prsa u prsa, porazili i naterali na povlačenje. U isto vreme srpska vojska je vodila tešku bitku na Kajmakčalanu, vrhu planine Nidže.
[wonderplugin_slider id=22]
Drinska divizija je 30. septembra započela silovit juriš i uz velike gubitke uspela da osvojila Kajmakčalan. Tokom ovih borbi se istakao Dobrovoljački odred čiji je komadant potpukovnik Vojin Popović – Vojvoda Vuk poginuo u jurišu.
Osvajanjem Kajmakčalana srpska vojska je stala na teritoriju svoje države. Borbe na frontu su nastavljene sve do sredine decembra 1916. godine, a srpske divizije su imale uspeha i stalno su napredovale.
Za vreme tih borbi 19. novembra srpska konjica, pomognuta sa jednicima ruske pešadije ulazi u grad Bitolj. Nakon toga linija fronta se stabilizovala 40 km severno do Bitolja. Nastupio je dugačak period rovovske borbe u kojoj ni jedna strana nije imala većih uspeha. Za vreme borbi u drugoj polovini 1916. godine srpska vojska je izbacila iz stroja oko 68.000 nemačkih i bugarskih vojnika, ali je i sama imala velike gubitke – 1.209 oficira i 32.380 podoficira i vojnika.
Zbog velikih gubitaka koje je pretrpela srpska vojska je početkom 1917. godine morala po drugi put da pristupi reorganizaciji. Od tada je imala samo dve armije: Prvu pod komandom vojvode Živojina Mižića i Drugu pod komandom vojvode Stepe Stepanovića. Uprkos tom prvom uspehu srpske vojske nakon katastrofe 1915. godine, Solunski front je ostao za sile Antante sporedno ratište, pa je od decembra 1916. do septembra 1918. godine na njemu uglavnom vladalo zatišje.
