Posle Bugarske kapitulacije, srpska vojska je nastavila napredovanje ka Srbiji. Nemačke trupe su branile odstupnicu, ali je Prva srpska armija porazila nemačke divizije kod Niša i oslobodila taj grad 12. oktobra 1918. godine.
Napredovanje je nastavljeno ka severu i prestonica Beograd je konačno oslobođena 1. novembra. Srpska vojska je pod borbom u nezadrživom jurišu prešla više od 500 kilometara za 45 dana. Za uspešno komandovanje tokom proboja Solunskog fronta i oslobođenja Srbije general Petar Bojović je dobio čin vojvode.
Glavnokomandujući savezničke vojska general Franš dEpere smatrao je da srpska vojska treba da iskoristi nemire koji su zahvatili Austrougarsku monarhiju kako bi zauzela teritorije naseljene jugoslovenskim narodima.
On 3. novembra 1918. godine izdaje naređenje Vrhovnoj komandi srpske vojske da što je moguće brže pošalje svoje jedinice na sve teritorije na kojima su živeli Jugosloveni. Jedinice srpske vojske su 4. novembra počela da prelazi granične reke Drinu, Savu i Dunav. Vojnici Druge srpske armije na čelu sa vojvodom Stepom Stepanovićem 6. novembra ulaze u Sarajevo, gde ih je na ulicama dočekao oduševljen narod.
U Zagreb su prve srpske jedinice ušle 16. novembra i nastavile sa napredovanjem ka Rijeci. Od oslobođenih srpskih vojnika formirana je jedinica koja je zauzela Ljubljanu. Srpska vojska je bila dočekana dobrodošlicom širom jugoslovenskog prostora. Zauzimanjem teritorija zapadno od reke Drine bili su ispunjeni uslovi za stvaranje jugoslovenske države.
[wonderplugin_slider id=22]
Probojem Solunskog fronta i kapitulacijom Bugarske, Austrougarske i Nemačke snage na Balkanu našle su se u teškom položaju, a njihov saveznik Osmansko carstvo je kapituliralo 30. oktobra 1918. godine. Za njim je usledila kapitulacija Austrougarske monarhije 3. novembra i Nemačke 11. novembra 1918. godine.
Konačan završetak Prvog svetskog rata bio je 28. juna 1919. kada je potpisan Versajski mirovni ugovor. Srbija je skupo platila veličanstvenu pobedu u Prvom svetskom ratu. Kraljevina Srbija je tokom Prvog svetskog rata imala veliki broj žrtava, procentualno jedan od najvećih u Evropi. Za pet ratnih godina, Srbija je izgubila oko 400.000 vojnika, dok je u samoj zemlji stradalo još oko 845.000 civila.
Kada se uzme u obzir da je Srbija uoči balkanskih ratova imala samo 2.900.000 stanovnika, razmere stradanja su jasno uočljive. Prilikom prelaska preko Albanije umrlo je 77.455 vojnika, u borbama na Solunskom frontu 1916 /18. godine poginulo je 36.477 vojnika, u zarobljeništvu je umrlo 81.214 vojnika, dok je 34.781 vojnika umrlo od rana ili bolesti na teritoriji Srbije tokom 1915. godine.
Od 200.000 građana koji su pošli za vojskom preko Albanije poginulo je ili umrlo njih preko 140.000, dok je epidemija pegavog tifusa u zimu 1914/15. godine odnela živote 360.000 ljudi. Broj ratnih invalida bio je veći od 100.000, a oko 500.000 dece ostalo je bez roditelja. Srbija je izgubila oko 43% ukupnog broja stanovništva i više od polovine radno sposobnog muškog stanovništva.
Spomenici srpske pobede na Solunskom frontu rasuti su po Grčkoj i Makedoniji. Na vrhu planine Kajmakčalan podiguta je spomen kosturnica u kojoj je sahranjena većina od preko 4.600 vojnika i oficira koji su poginuli tokom teških borbi koje su vođene na ovoj planini 1916. godine. Na njoj je bila uklesana i posveta kralja Aleksandra:
„Mojim div junacima, neustrašivim i vernim, koji grudima svojim otvoriše vrata slobodi i ostadoše ovde, kao večni stanari na pragu otadžbine.”
Spomen kosturnicu su za vreme Drugog svetskog rata bugarski vojnici oštetili i oskrnavili. Najveće je srpsko vojničko groblje Zejtinlik nalazi se u Solunu, gde je u kosturnici sahranjeno 5.580 srpskih ratnika, a oko nje nalazi se deset parcela u kojima je sahranjeno 1.440 srpskih ratnika stradalih na Solunskom frontu. Mermer od kog je podignuta kosturnica donet je iz Srbije iz rudnika Momin kamen, dok su čempresi preneti iz manastira Hilandar. Idejno rešenje kompleksa izradio je ahitekta Nikolaj Krasnov arhitekta ruskog dvora koji je u Srbiju došao na talasu ruske emigracije nakon boljševičke revolucije 1917. godine. Završni radovi izgradnje otpočeli su 1933. godine pod rukovodstvom arhitekte Budimira Hristodula, jednog od legendarnih 1.300 kaplara srpske vojske.
Najveći broj grobova i grobnica srpskih vojnika palih na Solunskom frontu uništen je ili su prepušteni vremenu nestali u proteklih sto godina. Pre nekoliko godina pronađena je ploča spomen česme koju su podigli srpski vojnici u znak sećanja na svoje pale drugove. Na njoj je uklesan sledeći tekst:
„Minuće godine, vekovi će proći, ali tebi „česmice“ neće niko doći. Al’ doći će seni palih drugova, da svojim žuborom, urlikom vukova, treskom gromova, odjekom lugova, pevaju slavu srpskih pukova. 1917.“
