Kada je Prvi svetski rat počeo, vojnici su na front odlazili verujući da će se on završiti do Božića. Njihov život na frontu je bio težak, vreme su provodili u rovovima okruženi smrću koja je vrebala svakog trenutka.
Dugotrajan i iscrpljujući rat doneo je velike žrtve, što je uticalo na moral vojnika i civilnog stanovništva. Kako bi se takvo stanje vojnika ublažilo, organizovano je slanje „milodara“ za Božić od strane njihovih ukućana, u ime siromašnih porodica poklone su slale Pravoslavne crkvene opštine.
Odlazak vojno sposobnih muškaraca u rat izazvao je nedostatak radne snage u Bačkoj zbog čega je Crkva preuzela na sebe obavezu da u saradnji sa političkim opštinama organizuje svu raspoloživu radnu snagu kako bi se uradila setva na celokupnom obradivom zemljištu.
Takođe, narod je bio pozvan da zbog nestašice pšeničnog brašna hleb počne mesiti mešavinom pšeničnog i raženog brašna. Opšta akcija prikupljanja metala za potrebe austrougarske vojske započela je februara 1915. naredbom koja je objavljena širom Ugarske.
Pravoslavne crkvene opštine u Eparhiji bačkoj apelovale su na stanovništvo da sve stare metalne stvari, koje su bile neupotrebljive, preda državi. Za vreme Prvog svetskog rata Karlovačka mitropolija se našla pod udarom rekvizicije, još jedne od mera koje su sprovođene u cilju jačanja vojnih potencijala i ostvarenja ratnih ciljeva Austrougarske monarhije.
Tokom 1916. i 1917. godine u nekoliko talasa crkvama i manastirima Karlovačke mitropolije oduzeta su gotovo sva zvona i novčana sredstva. Novac dobijen za rekvirirana zvona, pravoslavne crkvene opštine su morale da ulože u lokalnu poštansku štedionicu, banku ili neku drugu finansijsku ustanovu, a on se nije mogao upotrebljavati do završetka rata.
[wonderplugin_slider id=64]
O početku rekvizicije crkvenih zvona na teritoriji Eparhije bačke, crkvene opštine su obaveštene od strane episkopa Mitrofana dopisom od 24. marta 1916.
Posle odnošenja zvona pravoslavni vernici su pozivani na bogosluženja oglašavanjem klepetala ili zvečke (gvozdenog klepala), kao što se radilo u prvim vekovima hrišćanske Crkve. Ratna dešavanja, stalno prisutna senka sumnje nad srpskim narodom u Ugarskoj i psihoza koja je vladala u narodu, ostavili su traga na zdravlje episkopa Mitrofana.
Episkop bački Mitrofan upokojio se 23. januara 1918. u svojoj rezidenciji. Posle opela kovčeg sa telom episkopa Mitrofana sveštenici su preneli do kripte ispod oltara Sabornog hrama u Novom Sadu, gde je zatim položen u sarkofag od belog mermera.
Prema testamentu, sav nameštaj ostavio je svome nasledniku, a svoj raspoloživi deo imovine, zaveštao je kao prilog svešteničkom udovičkom mirovinskom fondu Eparhije bačke, dok je ličnu biblioteku ostavio Srpskoj pravoslavnoj velikoj gimnaziji novosadskoj.
U teškim vremenima po srpski narod i Karlovačku mitropoliju, prema vlastima je zauzimao jedini mogući stav, odlučno braneći ugled Crkve. Do izbijanja Prvog svetskog rata, istrajavao je na upotrebi srpskog jezika i pisma, odbijajući da se povinuje odredbama Aponjijevog prosvetnog zakona, koji je zahtevao da se veronauka u školama predaje na mađarskom jeziku.
Zahvaljujući njegovom ugledu zaustavljen je pogrom nad srpskim narodom i sveštenstvom koji je započet na prostoru Bačke u danima nakon Sarajevskog atentata.
U ratnim danima koji su usledili, episkop bački Mitrofan je do svog upokojenja januara 1918. sa najvećom pažnjom bdeo nad narodom i Crkvom, pazeći da na njih ne padne ni najmanja senka optužbe od strane ugarskih vlasti. Na taj način je spasao živote i imovinu naroda i Crkve, što ga je na kraju zdravstveno iscrpilo i ubrzalo njegovu smrt.
Savremenici su zabeležili da je episkop Mitrofan sa pažnjom osluškivao vesti iz Srbije, da se radovao njenim ratnim pobedama i tugovao u tragediji koja je zadesila srpski narod u zimu 1915/1916. Svojim ukupnim delom i podvigom episkop bački Mitrofan Šević svrstao se u red najvećih arhijereja Srpske Pravoslavne Crkve, koji su bili dostojni predvodnici i čuvari srpskog naroda.
