Za vreme studija tokom I Svetskog rata, Apolonija Laubert je odlazila u posetu kod sestara u Apatin i Sombor, ali u Bukin i Obrovac nikada nije svraćala. Ostalo je u sećanjima vremešnih Obrovčana, da je između dva svetska rata, Apolonija dolazila iz Novog Sada vozom do Gajdobre, a potom fijakerom preko gajdobransko-obrovačkog atara, na Klenovac, da obiđe zavetni krst svoje tragične ljubavi.
Osim za vreme školovanja u Minhenu, Apolonija Laubert je ceo život provela u zavičajnoj Bačkoj, gde će do pogibije raditi kao profesor fizike i matematike u novosadskoj Srpskoj gimnaziji, koja je jedina u Vojvodini, za vreme mađarske okupacije održavala nastavu na srpskom jeziku, koji je predavala prof. Marija Mihajlović, najbolja prijateljica prof. Apolonije Laubert.
Pred Drugi svetski rat, 12. decembra 1940. godine, Kraljevina Jugoslavija potpisala je Ugovor o miru sa Mađarskom vladom, koji mađarska strana nije ispoštovala. Predsednik Mađarske vlade, grof Pal Teleki izvršio je 2. aprila 1941.godine, samoubistvo, a u svom oproštajnom pismu je napisao: „Zbog kukavičluka pogazili smo reč, koju smo dali prilikom potpisivanja Pakta o večnom prijateljstvu sa Jugoslavijom… Postaćemo lešinari!…Najprljavija nacija“.
Ovim pismom Teleki je izneo motive svog očajničkog poduhvata, ali i vizionarski predočio regentu Mađarske Horti Miklošu, da je svoj narod doveo u situaciju da ratuje za interese nemačkog imperijalizma i da ljagu nanetu tim činom, mađarski narod neće dugo oprati sa svog imena.
Noću između 11. i 12. aprila, u skladu sa Hortijevom Proklamacijom o ratu protiv Jugoslavije, njene granice prešle su I, IV i V armija, nadirući u tri pravca kroz Bačku, potpomognute brzim korpusom III armije. U okupiranim krajevima uvedena je Vojna trostepena uprava: Mesne Vojne komande, Komande vojno-upravne grupe mađarske Južne Armije i Uprave pozadine, pri mađarskom generalštabu. Koristeći sporadični otpor jugoslovenske vojske prilikom okupacije Bačke, ubijeno je 8.350 civila, a samo u Novom Sadu oko 500 stanovnika, najviše Srba i Jevreja.
Po onoj izreci da „Kada sila i nepravda postanu zakon, otpor postaje obaveza“,mnoga društva sa nacionalnim predznakom, a naročitoKomunistička partija Jugoslavije, počela su pripreme za organizovanje oružanog otpora okupatoru.
U prvoj godini okupacije u Bačkoj je bilo šezdesetak sabotaža, ali ozbiljnijih oružanih sukoba sa mađarskom okupacionom silom nije bilo. I pored toga, bilo je masovnih hapšenja premlaćivanja, vešanja i streljanja, sabotera, rodoljuba i simpatizera Narodnooslobodilačkog pokreta. Uzrok za pokretanje vojne akcije širih razmera mađarskih okupacionih snaga, treba tražiti u „Memorandumu o najvažnijim zadacima u ponovo osvojenom Južnom kraju“. „Nacionalno snaženje mađarstva može početi samo tako, ako se sav slovenski element doseljen i nastanjen posle 1918. godine, bez ikakvih obzira iseli.“
Nadalje, poznato je iz jednog Hortijevog pisma Hitleru, da je regent Mađarske tražio iseljavanje svih Srba iz Bačke. Povod je bio u činjenici, da je jedna patrola žandarma, 4. januara 1942., naletela na deo Šajkaškog partizanskog odreda, na salašu u žabaljskom ritu. Odmah su počele racije – pretresi kuća i masovna hapšenja, komunista, rodoljuba i nacionalista, a neretko, hapšenja i ubistva imala su socijalni i nacionalni predznak. Masovna ubistva i pljačke prvo se događaju na teritoriji Žabaljskog i Titelskog sreza, zatim u Čurugu, Novom Sadu, Srbobranu, St. Bečeju i još nekim mestima Bačke.
Tako je počeo ovaj krvavi događaj nasilne smrti pod nazivom „Racija u Južnoj Bačkoj 1942.“, koja je zbog iracionalnosti i neshvatljive neljudskosti njenih aktera, aktuelna i danas. Ovaj apokaliptični fenomen ljudskog bezumlja, posle više od 70 godina od njenog događanja, sve više zaokuplja pažnju psihologa, filozofa i sociologa, tim pre što je istorijska nauka o Raciji u Južnoj Bačkoj, nepobitno utvrdila sve činjenice i okolnosti, pod kojima se odigrao ovaj monstruozni zločin.
Pogledaj: Ljubavna tragedija Apolonije Laubert (1)
Pogledaj: Ljubavna tragedija Apolonije Laubert (2)
Pogledaj: Ljubavna tragedija Apolonije Laubert (3)
