Možda je interesantno navesti, da je sarajevski časopis „Nada“ objavio reprodukciju te slike kao umetnički prilog i tekst preuzet iz mađarske štampe gde Ajzenhut između ostalog kaže: „Samo slikama velikog formata se može postići buran uspeh“.
Drugo delo koje izdvajamo, ali iz sasvim drugih razloga je slika: „Bitka kod Sente“, formata 700×400 cm. Sliku je Ajzenhut radio po narudžbi Bačko – Bodroške županije, a povodom hiljadugodišnjice mađarske državnosti i jubilarne godine doseljavanja Mađara u Karpatsko – Panonski basen, 896-1896.
Kuriozitet vezan uz ovaj jubilej, je proslava tridesetogodišnjice Austro – Ugarske Nagodbe 1867-1897, koju su Mađari proslavljali konspirativno u odnosu na Bečki dvor.
„Slika Bitka kod Sente“ je tehnički dobro urađena, kao i raspored masa u kompozicionom smislu, perspektiva i umetnička impresija, su na zavidnom nivou. Slika prikazuje scenu bitke u završnoj fazi, kada vojskovođa princ Eugen Savojski, (1663-1736), sa maršalom Janošom Palfijem i svojim vitezovima, među kojima je i 500 Somboraca, pod vodstvom kapetana Jajića potiskuju tursku vojsku u Tisu.
Koliku važnost za naše prostore, ima ishod Bitke kod Sente 1697. godine, najbolje se vidi po tome, da Turci nikada više nisu upadali u Bačku, a za carstvujušći Beč, u kome i danas na slavoluku latinski piše: “Wiena ad Zentum servata 1697”, (Beč se kod Sente brani 1697).
Slika „Bitka kod Sente“, doneta je u Sombor, 20. januara 1898. godine, i smeštena u veliku dvoranu Bačko – Bodroške županijske zgrade. Na godišnjicu Senčanske bitke 11. septembra 1898. godnne, slika je „otkrivena“ u prisustvu županijskih velikodostojnika i mnogobrojnih gostiju.
Franc Ajzenhut je na vrhuncu slave, posle dužeg vremena 1897. godine, dolazi u Palanku, tim povodom priređen mu je svečani doček i dobrodošlica. U rodnoj kući Franca Ajzenhuta živio je njegov treći brat po starini Filip, koji je organizovao svečanu večeru povodom dolaska velikog umetnika u rodni kraj, za rodbinu, prijatelje i komšije. Na toj večeri Ajzenhut upoznaje prvu komšinicu osamnaestogodišnju Adrianu Aureliju Rajhl.
Honorar koji je dobio za sliku, „Bitka kod Sente“ omogućilo je Ajzenhutu da se oženi devojkom iz odgovarajućeg društvenog staleža. U svojoj četrdesetprvoj godini veliki slikar se ženi 12. oktobra 1897. godine. Venčani kum Adriane Aurelije Rajhl je Robert Bihler, a mladoženje, slikarev dobrotvor i mecena palanački advokat dr. Karlo Mezei.
Crkveno venčanje obavljeno je u rimokatoličkoj crkvi (mađarska crkva) u Nemačkoj Palanci a svetovno, u opštini Nova Palanka (danas M.Z. Bratstvo). Svadba je trajala tri dana, kažu da je mladoženja neprestano igrao i pevao, (kako i ne bi, mlada je bila mlađa dvadesetdve godine od njega).
[wonderplugin_slider id=22]
U braku koji je trajao pet godina, do slikareve smrti, dobili su četvoro dece, Georginu (umrla na studijskom putovanju po Kakvazu 1899. godine), ćerku Mariju – Tamaru (1900-1905), ćerku Juditu (1901-1949), i sina Georga Franca (1903-1942).
Na samom kraju XIX i početkom XX veka, Ajzenhut je mnogo slikao, izlagao i putovao. Imao je punomoć za organizaciju izložbi mađarskih i nemačkih slikara u inostranstvu, što ga je vodilo u mnoge gradove Evrope. Njegov društveni i umetnički status, vidimo iz tadašnje štampe, koja govori da Ajzenhut je član Likovnog odbora, koji odlučuje o otkupu umetnički slika za muzeje širom monarhije i dodelu državnih stipendija mladim talentima.
Mađarska vlada predložila je Ajzenhuta za visoko priznanje u oblasti umetničkog stvaralaštva, a minhenska kraljevska Akademija, pokrenula je postupak imenovanja velikog slikara za redovnog profesora Akademije.
Danonoćno radeći, zanemarujući bolove u želucu i savete lekara, pozlilo mu je na sastanku umetničke grupe „Luitpold“, čiji je Ajzenhut bio osnivač i dugogodišnji član. Preminuo je u bolnici, posle dve neuspele operacije, 2. juna 1903.godnne, iscprljen bolešću i preteranim radom u četrdesetsedmoj godini života. Sahranjen je uz velike počasti na Istočnom groblju u Minhenu, 4. juna 1903. godine.
