Za komandanta Solunskog fronta je tokom 1918. godine postavljen francuski general Franše d’Epere.
On je juna 1918. godine održao savetovanje sa srpskim generalima i regentom Aleksandrom Karađorđevićem na kome je doneta odluka da se konačno krene u proboj Solunskog fronta: Plan za proboj fronta bio je deo velike ofanzive sila Antante na Zapadnom frontu koja je imala za cilj da se slomi otpor Nemačke.
Planom je bilo predviđeno da sile Antante na Solunskom frontu skoncentrišu tri puta više vojnika i artiljerijskog oružja od neprijatelja.
Odlučeno je da ofanziva započne na sektoru Dobro polje – Veternik – Kozjak gde se nalazila srpska vojska koju je ukupno činilo šest divizija sa 140.000 vojnika, među kojima je bilo i oko 25.000 dobrovoljaca.
Srpska vojska bila je podeljena u dve armije, Prvu kojom je komandovao general Petar Bojović i drugu, na čijem je čelu bio vojvoda Stepa Stepanović, načelnik štaba je bio vojvoda Živojin Mišić, a dužnost vrhovnog komadanta pripadala je regentu Aleksandru Karađorđeviću.
Vojvoda Živojin Mišić je 13. septembra 1918. godine izdao zapovest srpskoj vojsci za proboj Solunskog fronta u kojoj se kaže:
„Svi komandanti, komandiri i vojnici treba da budu prožeti idejom, od brzine prodiranja zavisi ceo uspeh ofanzive. Ta brzina je u isto vreme i najbolja garancija protiv iznenađenja, jer se njome postiže rastrojstvo neprijatelja i potpuna sloboda u našim dejstvima. Treba drsko prodirati, bez počinka, do krajnjih granica ljudske i konjske snage. U smrt, samo ne stajte! S nepokolebljivom verom i nadom junaci napred u otadžbinu!“
[wonderplugin_slider id=22]
Napad je započelo 14. septembra celodnevnom artiljerijskom paljbom i svih savezničkih topova po bugarskim, nemačkim i austrougarskim položajima, da bi u zoru 15. septembra (u 5:30 časova) posle snažne artiljerijske pripreme, krenule u napad divizije prvog ešalona Druge srpske armije, pod komandom vojvode
Stepe Stepanovića na linji fronta Sušica – Soko koja se protezala u dužini od 17 km. U prvoj liniji bile su Šumadijska divizija (desno krilo), 17. francuska kolonijalna divizija (centar) i 122. francuska divizija (levo krilo). U drugoj liniji bila je Timočka divizija, iza 17. francuske divizije i Jugoslovenska divizija iza 122. francuske divizije.
Nasuprot njima stajale su dve divizije bugarske vojske. Prva srpska armija, pod komandom generala Petra Bojovića delovala je na liniji fronta Soko – Lešnica u dužini od 16,5 km. U prvoj liniji su bile Drinska divizija (desno krilo), Dunavska divizija (levo krilo), a u drugoj liniji stajala je Moravska divizija u središnjem delu fronta.
Prema frontu ove armije bile su takođe dve divizije bugarske vojske. Srpske vrhovne komande je u rezervi imala Konjičku diviziju koja je stajala pozadi Moravske divizije. U prvim danima proboja Solunskog fronta borba se vodila prsa u prsa, na bajonet i bombu.
Tokom prvog dana probijeno je 11 km fronta, da bi drugog dana došlo do širenja na 40 km čime je otpočeo slom Centralnih sila na Solunskom frontu čija se linija raspala. Posle proboja dve srpske armije nastavile su energično napredovanje sa ciljem da onemoguće bugarsko-nemačkim snagama uspostavljanje nove linije odbrane.
I pored teško prohodnog zemljišta, zamora i neurednog snabdevanja, moral srpskog vojnika bio je ogroman. Bugarsko nemačke trupe pokušavale su da daju uzastopne otpore, ali su bile prinuđene na brzo povlačenje ostavljajući pri tom, i velike količine materijala. Francuski genareal Franše d’Epere u izveštaju francuskoj vladi o proboju solunskog fronta krajem septembra 1918. godine piše:
„Operacije se moraju usporavati jer nema komunikacije radi dobacivanja hrane francuskim trupama koje napreduju, samo srpskim trupama nisu potrebne komunikacije, oni idu kao oluja – napred.“
Veliki prijatelj srpskog naroda general Franše d’Epere je kasniije o srpskim vojnicima napisao:
„To su seljaci skoro svi, to su Srbi, tvrdi na muci, trezveni, skromni, to su ljudi slobodni, nesalomivi, gordi na sebe i gospodari svojih njiva. Ali, došao je rat. I eto kako su se za slobodu zemlje ti seljaci bez napora pretvorili u vojnike, najhrabrije, najistrajnije, najbolje od svih. To su te sjajne trupe, zbog kojih sam gord što sam ih ja vodio, rame uz rame sa vojnicima Francuske, u pobedonosnu slobodu njihove otadžbine…“
