Bačka Palanka je opština koju čini 14 naseljenih mesta, sa isto toliko pravoslavnih hramova i manastirom Đipša (Divša) kod Vizića, jer se ova opština teritorijalno prostire kako u Bačkoj, tako i Sremu.
Najstarija crkva je ona u Neštinu, posvećena sv. Vračima Kozmi i Damjanu, a pravoslavne crkve imaju i sela Vizić, Čelarevo, Nova Gajdobra, Gajdobra, Silbaš, Despotovo, Parage, Pivnice, Obrovac, Mladenovo, Tovariševo. Varoš Bačka Palanka ima dva pravoslavna hrama, a u ataru ove opštine zabeležene su i tri „žive” vodice i jedna koja se samo spominje u sećanjima.
Upokojeni Borislav Milošević iz Bačke Palanke, inače profesor književnosti i južnoslovenskih jezika, ali i diplomirani etnolog, jedan je od retkih u ovom kraju koji je svojevremeno sa novinarima pričao i sam pisao o vodicama. Kazivao je da pored manastira i crkava hrišćanski vernici imaju još jednu vrstu svetilišta, a to su vodice, u narodu poznate kao lekoviti, čudotvorni izvori i bunari.
– Još u paganskim vremenima voda je bila nezaobilazna u magijsko-religioznim kultovima mnogih naroda (što je i danas), ali je tek hrišćanstvo redukovalo stare predhrišćanske običaje vezane za vodu i prilagodilo je svojoj bogoslužbenoj upotrebi – zapisao je Milošević. – Sveta knjiga kaže da je samim činom krštenja Gospoda Isusa Hrista u vodama reke Jordana, voda neraskidivo vezana za naše spasenje: „Ako se ko ne rodi vodom i Duhom – kaže Hristos Spasitelj – ne može ući u carstvo Božije”.
[wonderplugin_slider id=188]
Zapisao je da u Vojvodini ovakvih svetilišta, bunara (vodica), u čiju isceliteljsku moć ljudi veruju, ima oko 400, a pored pravoslavnih imaju ih i katolici. Nastala su u 17. i 18. veku. Sve katoličke vodice posvećene su Blaženoj Devici Mariji, a pravoslavne različitim praznicima i posećivali su ih bolesnici različite verske i nacionalne pripadnosti. Obeležene su najčešće manjim crkvama, zavetnim kapelama ili imaju samo bunar i krst.
Na putu od Bačke Palanke prema Gajdobri, sa leve strane, nalazi se vodica posvećena Časnom Krstu (Krstovdan 27. septembra). Lekoviti bunar nalazi se na njivi porodice Šijakov iz Stare Palanke. Po usmenom predanju bunar je sagrađen 70-tih godina 19. veka na osnovu čudotvornog isceljenja. Tačnije, uoči Krstovdana, slepa Makrina Šijakov umila se ovom vodom i progledala. Pročulo se o ovom događaju pa su se ljudi sa svih strana, na Krstovdan, ovde masovno okupljali tražeći leka bolesnim očima. Gavra Šijakov, potomak izlečene Makrine, podigao je 1922. godine kapelu, a ispod trema nalazi se bunar.
Druga vodica nalazi se u ataru Paraga prema Silbašu, bez kapele je i ima samo bunar i krst. Po predanju postoji odavno, a voda pomaže naročito protiv glavobolje. Vernici su nekada dolazili rano ujutru na Veliki Petak, ali je odavno bunar zatvoren, vodica je danas zapuštena i nema izlazaka vernika.
Silbaška vodica nalazi se na putu prema Novom Sadu i posvećena je Prepodobnoj majci Paraskevi (27. oktobar), a kapela je sagrađena 1862. godine. Svojevremeno je dugogodišnji silbaški paroh Teodor Popović (rođen u Starom Vrbasu 1858) pronašao u silbaškoj crkvi zapis koji je nastao na osnovu kazivanja crkvenog tutora Obrada Mihajlovog, od 24. septembra 1863. godine, u kome je navedeno kada je kapela podignuta i osvećena. Zapis svedoči kako je jedan iznemogao i bolestan putnik ozdravio kada se napio vode i ovom vodom umio. Jedna žena, perući ovom vodom rane na nogama, izlečila se. Pominje se i jedna izlečena Slovakinja i mnogi drugi.
Na vodicu je narod dolazio uoči Đurđevdana. Spasovdana, Duhova i Sv. Petke kada su se vršila svenoćna bdenija i čitanje molitve za bolesne. Tovariške vodice više nema, a nalazila se pored letnjeg puta za Bukin (Mladenovo). Tačnije, nalazi se u tovariškom ataru, ali 2,5 kilometara od Mladenova. Ukraj jednog hrasta bila je zavetna kapela posvećena Rođenju sv. Jovana Krstitelja (Ivanjdan 7. jul). Na vodicu su svi dolazili peške, čak i Švabe koje su ovde živele do kraja Drugog svetskog rata. Priča kaže da su se krajem Prvog svetskog rata u kapeli krili logoraši (Srbi dezerteri iz austrougarske vojske – zeleni kadar). Obrad Subić iz Tovariševa svojevremeno je pričao da se na tavanu kapele krio i logoraš Gavra Stanojev. Milošević je konstatovao da su vernici vodice posećivali do kraja Drugog rata, vremenom se kapela zapustila, urušila i ovo svetilište konačno je zaorano, a ostala je samo priča i sećanje.
