Vest o Sarajevskom atentatu izazvala je veliki strah kod vojvođanskih Srba, sluteći veliko zlo i nesreću, oni su na sve načine pokušavali da ublaže posledice atentata.
U cilju toga Srbi su gotovo u svim mestima Vojvodine davali izjave lojalnosti i privrženosti Austrougarskoj monarhiji i dinastiji Habzburgovaca. Već 3. avgusta 1914. zabranjena je svaka politička aktivnost Srba, sva srpska društva i ustanove su raspuštene, a zabranjene su srpske dnevne novine Zastava i Branik.
Zajedno sa ovim merama, ili neposredno nakon njih, uklonjeni su svi ćirilični natpisi na firmama, za Srbe je proglašen preki sud, a mnoge srpske porodice bile su proterane iz mesta u kojima su živele. Ugarske vlasti su preko upisa osam ratnih zajmova, akcijama prikupljanja hrane i metala vršile organizovanu pljačku sopstvenog stanovništva i privrede, a sve radi ostvarenja pobede u ratu.
U najtežem položaju su se našle političke vođe Srba u Vojvodini, Jaša Tomić je uhapšen i interniran u mađarske zatvore Čilag i Mezetur, dok je Vasa Stajića je osuđen na deset godina robije i zatvoren u gradu Aradu.
Hapse se i progone pravoslavni sveštenici, a u logore su odvedeni gotovo svi viđeniji Srbi: sekretar Matice srpske Tihomir Ostojić; novinari: Dimitrije Mita Klicin urednik Zastave; Janko Perić urednik Branika; advokati: dr Stevan Adamović, dr Kosta Hadži, dr Stevan Malešević, Lazar Bajić; kompozitor Isidor Bajić; profesori: Gliša Marković, Svetislav Banica, Milan Popović, štampar: Kosta Bradvarević, trgovci Đorđe i Nikola Ivković i mnogi drugi.
[wonderplugin_slider id=22]
Početkom 1917. Austrougarska je otvorila novi unutrašnji front, na kome se borila protiv sve većeg broja dezertera i odmetnika od vlasti, poznatih pod imenom „zeleni kadar“. Stalna nestašica hrane i drugih proizvoda široke potrošnje prouzrokovala je nezapamćen rast cena, kojim su naročito bili pogođeni najsiromašniji. U takvoj atmosferi došlo je do proboja Solunskog fronta septembra 1918. posle čega je Austrougarsku zahvatilo opšte rasulo i raspad.
U mesecima koji će uslediti Srbi u Vojvodini će se staviti na čelo pokreta za nacionalno oslobođenje i otcepljenje od Austrougarske. Srpska građanska elita u Ugarskoj se aktivirala iz pasivnog stanja u koje je bila oterana, u hodu je rešavala probleme i hvatala se u koštac sa događajima koji su se smenjivali velikom brzinom. Stanje na terenu je bilo krajnje neizvesno jer su sile Antante sklopivši primirije sa Austrougarskom konstatovale zatečeno stanje, iz koga je proizilazila pravna osnova očuvanja stare ugarske vlasti.
Iako su među vojvođanskim Srbima postojale različite ideje o načinu na koji se trebalo ujediniti sa Kraljevinom Srbijom, oko pitanja samog ujedinjenja postojalo je apsolutno jedinstvo. Ulazak srpske vojske u na teritoriju Austrougarske bio je preduslov za čin prisajedinjenja Vojvodine Kraljevini Srbiji, što je predstavljalo ostvarenje vekovnog sna Srba koji su živeli severno od Save i Dunava.
Istovremeno sa napredovanjem srpske vojske tekao je ubrzani proces raspada Austrougarske, koji su bili praćeni demonstracijama stanovništva i pobunom u redovima vojske. Vlada u Beču svesna svog poraza početkom oktobra 1918. pokušala je diplomatskom akcijom da ublaži teško stanje u kome se monarhija nalazila. Sva nadanja Beča bila su okrenuta ka Vudro Vilsonu, predsedniku SAD, ali njegov odgovor da će slovenski narodi sami odrediti svoje interese označio je kraj monarhije. To je za slovenske narode u monarhiji bio znak za početak akcija koje su imale za cilj stvaranje njihovih nacionalnih država.
Prva je nezavisnost proglasila Čehoslovačka 28. oktobra 1918; a zatim je dan kasnije 29. oktobra Hrvatski sabor prekinuo sve državno – pravne veze sa Austrougarskom. Nezadovoljstvo naroda na ulicama Budimpešte dostiglo je vrhunac 31. oktobra 1918. kada je na ulici ubijen bivši predsednik ugarske vlade grof Ištvan Tisa, nedugo zatim 16. novembra došlo je do proglašenja Mađarske Demokratske Republike. Istovremeno sa ovim događajima u Padovu je 31. oktobra 1918. stigla austrougarska vojna delegacija, zatraživši od sila Antante primirje, koje je i zaključeno 3. novembra 1918.
U skladu sa situacijom glavnokomandujući savezničkih snaga na Balkanu general Luj Franš d Epere je 30. oktobra 1918. uputio poruku vojvodi Živojinu Mišiću da čim mogućnosti dozvole jedinice srpske vojske pređu preko reka Dunava, Save i Drine. Istovremeno komandama jedinica srpske vojske koje su se nalazile na granici stizale su vesti da su srpski vojni zarobljenici pušteni iz logora, da u Ugarskoj vlada anarhija, kao i da duž toka reke Save više nema neprijateljskih vojnika.
Po naseljima u Sremu bile su istaknute srpske trobojke, a narod je po ulicama uzvikivao „Živeo Kralj Petar!“. Srpsko stanovništvo je razoružavalo Nemce i Mađare, a svuda su bile izlepljene proklamacije za ujedinjenje sa Srbijom.
