Dr Igić je prvi u svetu pokazao da se u mrežnjači (retina) oka nalazi enzim konvertor angiotenzina (ACE) što je podstaklo stotinak naučnika da nastave ta istraživanja. Profesor Van Haeringen je 1996. godine u časopisu British Journal of Ophtalmology objavio: “Oftalmička literature je što se tiče renin-angiotensin sitema otpočela 1977. godine studijom Igića i saradnika kada su otkrili aktivnost ACE u homogenatima retine”. Od 1977. godine do 2016. godine objavljeno je preko 180 publikacija.
Pre desetak godina sam pozvao Prof. dr Rajka Igića da dođe na proslavu godišnjice maturanata gimnazije u Bačkoj Palanci, generacija iz 1956. godine. Mada Rajko nije maturirao u našoj gimnaziji, on je tri godine bio đak te škole, a dve završne godine (sedmi i osmi razred i veliku maturu) završio je u Somboru.
Rajko je nakon dolaska na tu našu proslavu bio redovan posetilac susreta gimnazijalaca koji se odvija poslednje subote u maju; voleo je susret s kolegama, posetu zgradi nekadašnje gimnazije i lepotu okruženja prelepog restorana kajakaškog kluba kraj Tikvare.
Ko je Rajko Igić
Rajko je završio studije medicine u Beogradu (1963. godine), doktorirao je na univerzitetu u Sarajevu (1970), bio je na postdoktorskom usavršavanju iz farmakologije u Ingelheimu (Nemačka) i biohemijske farmakologije u Oklahoma Sitiju (SAD), vršio je naučna istraživanja po nekoliko letnjih meseci tokom više godina u Dalasu (Teksas) i Čikagu (Ilinois).
Dr Igić je najpre radio u Opštoj bolnici u Somboru i zdravstvenoj stanici Kucura. Zatim je postao asistent i docent na Medicinskom fakultetu u Sarajevu, profesor na medicinskim fakultetima u Tuzli, Banjaluci i Novom Sadu. U penziji je od 1996. godine; leti živi u Somboru, a zimi u Čikagu.
[rev_slider alias=“podunavlje-2-„][/rev_slider]
Istraživačke i druge aktivnosti
Dr Igić je prvi u svetu pokazao da se u mrežnjači (retina) oka nalazi enzim konvertor angiotenzina (ACE) što je podstaklo stotinak naučnika da nastave ta istraživanja. Profesor Van Haeringen je 1996. godine u časopisu British Journal of Ophtalmology objavio: “Oftalmička literature je što se tiče renin-angiotensin sitema otpočela 1977. godine studijom Igića i saradnika kada su otkrili aktivnost ACE u homogenatima retine”. Od 1977. godine do 2016. godine objavljeno je preko 180 publikacija. Pored toga, dr Igić je objavio desetak stručnih knjiga i preko stotine naučnih radova, mahom na engleskom jeziku. Na osnovu tih dostignuća, Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske izabrala ga je za svog člana.
Interesantno je da je pre raspada Jugoslavije, dr Igić predložio korak ka smirenju dve najveće jugoslovenske nacije, Srba i Hrvata, kreiranjem novog pisma za srpsko-hrvatski jezik – Slavicu. To pismo je kombinacija ćirilice i latinice koja je tako načinjena da u njoj i dalje važi Vukov princip jedno slovo za jedan glas.
Autor pisma je samo želeo da se sagleda teorijska mogućnost koja bi nas približila; ako ne u ovo vreme, možda će nju ili sličan postupak prihvatiti nove generacije koje će umesto međunacionalne mržnje prihvatiti međusobno približavanje. O toj ideji, Rajko je objavio knjigu “Nova slovarica”; recenzenti su Pavle Ivić i Josip Baotić, čuveni lingvisti iz bivše Jugoslavije. Na srpskom i engleskom jeziku objavio je više zbirki pesama, a često je svoje stihove i prozne zapise objavljivao u “Književnim novinama” (Beograd). Zbirka njegovih antiratnih pesama prevedena je na urdu jezik u Pakistanu gde je uz medicinski časopis dostavljena svim pretplatnicima.
Rajko je tri puta bio učesnik u omladinskim radnim akcijama, na izgradnji autoputa kroz Makedoniju, a 1960. godine bio je komandant brigade studenata medicine iz Beograda u kojoj je radilo 120 brigadira. Ove godine, 60-godišnjica te brigade nije proslavljena na Medicinskom fakultetu u Beogradu zbog korona virusne infekcije. U Despotovu je sedam puta organizovao Sentivanske književne večeri u kojim a su nastupali pisci (Pero Zubac, Stojan Berber, Gordana Đilas, Spasa Krčedinc i mnogi drugi), lekari (npr. Prof. dr. Živojin Jonjev, dr. Liljana Sokolova i drugi), muzičari (npr. tamburaški orkjestar učenika i vokalni solisti iz Despotova, harfistkinja iz Novog Sada) i likovni umetnici iz Kucure i Sombora. Pored toga, organizatori, voditelji i komentatori su bili poznati Sentivanci: Kata Raletić, Isa Sekicki i Smiljana Dragičević.
U zbirci pesama i zapisa “Koja je svrha života” koja je upravo objavljena, nalazi se tekst o tome kako je Rajko s još dva Sentivanca (Sentivan je stari naziv za Despotovo) hodajući pored železničke pruge, na Badnji dan 1950. godine kada u bili đaci prvog od tadašnjih osam razreda gimnazije, prešli put od Bačke Palanke do Despotova. U to doba voz od Bačke Palanke za Kulu je zbog štednje goriva išao samo jednom dnevno s polaskom iza ponoći i oni su krenuli kući pešice. Tu knjigu, njegov udžbenik “Osnovi gerijatrije” (2020. godine) i niz drugih njegovih publikacija, mogu se čitati u Narodnoj biblioteci “Veljko Petrović” u Bačkoj Palanci.
Bila mi je čast kada mi je Akademik Rajko Igić svojevremeno čestitao za Oktobarsku nagradu Bačke Palanke, a pre nekoliko dana i nagradu za životno delo koju sam primio od Saveza kajakaša Srbije.
