Georgije (Đura) Jakšić je bio srpski književnik i slikar. Rođen je 8. avgusta 1832. godine u Srpskoj Crnji kod Kikinde, a preminuo 16. novembra 1878. godine u Beogradu.
Pisao je epske i lirske pesme, pripovetke i istorijske drame u stihu. Objavio je jednu zbirku pesama i četiri knjige pripovedaka.
Pod uticajem svojih uzora – mađarskog pesnika Šandora Petefija (Petőfi Sándor) i njegovog engleskog kolege Lorda Bajrona (George Gordon Noël Byron) nastajale su Jakšićeve najlepše pesme koje su danas deo mnogih antologija. On, s druge strane nije želeo da bude pesnik, nego slikar.
Slikarski uzori su mu bili Holanđanin Rembrant (Rembrandt Harmenszoon van Rijn) i Flamanac Rubens (Peter Paul Rubens). Najpoznatije slike Đure Jakšića su: Devojka u plavom, Žena s lepezom, Odmor posle boja i Pogibija Karađorđa.
Biografija
Đura Jakšić je rođen 1832. godine kao prvo od desetoro dece sveštenika Dionisija i njegove supruge Hristine. Osnovnu školu završio je u Srpskoj Crnji, a tri razreda niže gimnazije u Segedinu. Nakon toga otac ga je upisao u trgovačku školu, ali mladom Jakšiću trgovina nije bila bliska. Naime, želeo je da postane slikar. Zato ga je otac 1848. godine upisao u školu crtanja u Temišvaru gde je postizao odlične uspehe. U umetničkoj školi Jakoba Marastonija (Jacomo – Jakob Marastoni) u Pešti bio je jedan od najboljih đaka. U to vreme Evropu je zahvatilo „Proleće naroda“, pa se Đura vratio u rodno mesto.
Kao šesnaestogodišnjak dobrovoljno je učestvovao u Srpskoj revoluciji 1848-49. Formiranje Vojvodstva Srbije i Tamiškog Banata kao posebne austrijske krunovije bio je rezultat ove revolucije koji je razočarao mnoge njene učesnike, uključujući i Jakšića. Nadajući se boljem ishodu, teško su prihvatili činjenicu da je administracija ipak ostala u rukama nemačkih oficira i činovnika.
Međutim, odlučan da postane slikar on 1850. godine putuje u Bečkerek kako bi kod čuvenog srpskog slikara, ikonografa i portretiste Konstantina Danila „ispekao zanat“. Perfekcionista po prirodi, odlučio je da 1851. godine upiše slikarsku akademiju u Beču, a potom i akademiju finih umetnosti u Minhenu.
Uverivši se da je školovanje u Evropi zahtevno i skupo, morao je da pronađe posao kako bi se izdržavao. U Beču je upoznao Branka Radičevića i Đuru Daničića, te počeo da piše pesme. Prvu njegovu pesmu objavio je „Serbski letopis“ 1853. godine. Iz Beča odlazi u Minhen, a 1855. godine se vraća u Kikindu. Nastavio je da piše pesme pod pesudonimom Teorin, a štampane su u listu „Sedmica“. Iz Kikinde seli u Novi Sad, gde se nalazilo sedište književnih listova „Dnevnik“ i „Sedmica“, ali ni tu se nije dugo zadržao. Iz Vojvodine u kojoj je odrastao seli u Srbiju. Prvo se zaposlio kao učitelj u selu Podgorac, a nakon toga u selu Sumrakovac. 1865. godine je premešten u Sabantu, a nedugo nakon toga u Raču kod Kragujevca.
Zbog svog temperamenta, govora i tekstova često je dolazio u sukob s pojedincima i vlastima, pa su ga zato često premeštali iz jednog sela u drugo. Nakratko se nastanio u Požarevcu gde se i oženio, a nakon toga prelazi prvo u Kragujevac, zatim u Beograd i Jagodinu gde radi kao gimnazijski učitelj slikanja. Njegov „dug jezik“ osim selidbe, doneo mu je i nekoliko sudskih tužbi, te na kraju 1871. godine otpuštanje iz državne službe. Na intervenciju političara i istoričara književnosti Stevana Novakovića dobio je posao korektora u Državnoj štampariji gde je ostao do 1878. godine kada je preminuo.
