Prof. dr Ervin Gebauer istaknuti je hematoonkolog, pedijatar, nekadašnji profesor na Medicinskom fakultetu u Novom Sadu i redovni član Akademije medicinskih nauka Srpskog lekarskog društva.
Potomak je čuvene porodice iz Bača koja je iznedrila jednu od baština tog vojvođanskog naselja – apoteku „Gebauer”, koja je među najstarijima u našem regionu. O tome koliko je biografija gospodina Gebauera bogata najbolje svedoči broj izlečenih pacijenata i uspesi koje je nizao na polju pedijatrije, a naročito hematologije, te broj studenata, koji su iz njegovog kabineta izašli sa diplomom u ruci, na šta je, kako kaže, najviše ponosan i što je ostavilo traga na njegovu ličnost, piše „Dnevnik“.
Nakon završene Gimnazije u Bačkoj Palanci, Ervin odlazi u Zagreb, gde je studirao medicinu. U tom periodu okušao se i kao novinar, i to sportski. Bio je spoljni dopisnik za list „Dnevnik“, a uspomenu na to čuva „Dnevnikova” originalna dopisnička legitimacija za mesto Bač, izdata na njegovo ime 5. septembra 1953. godine, koju i danas uredno čuva u svom domu.
[wonderplugin_slider id=75]
– Ta legitimacija mi je obezbeđivala pristup i mesto u novinarskoj loži, koje me je uvek čekalo i to je bila velika čast, nju sam morao da pokazujem svaki put pri dolasku na utakmicu – priseća se dr Gebauer. – Jednom prilikom sam greškom zauzeo mesto u loži jednom od cenjenih novinara, zbog čega me je dobro iskrpio, a posle smo se sprijateljili. Redovno sam od izveštavao sa sportskih utakmica i to telefonom. Gde god su naše ekipe igrale ja sam izveštavao. Moj tata je inače bio u jednom periodu novinar u Budimpešti, zbog čega sam se i „zarazio“ tom profesijom.
Tokom studija u Zagrebu je bio urednik stručnog časopisa „Medicinar” za koji su i mnogi profesori pisali, a u kasnijim godinama pisao je za Građanski list u Novom Sadu i jednom nedeljno imao svoju kolumnu o medicinskim temama, koju su, kako kaže, mnogi voleli da čitaju, jer je u njima pratio raznorazne događaje, ali i davao zdravstvene savete. Pisao je i za „Eliksir” i list „Mađar So”.
Iako je dobijao ponude da ostane u Zagrebu i tu se specijalizuje, Gebauer se nakon studija ipak vratio u voljeni Bač i tu integrisao i formirao Dom zdravlja, te bio njegov prvi upravnik. Tu je otvorio vanbolničko porodilište i dečiji dispanzer. Dok priča o rodnom Baču obrazi mu se osmehuju, pa priznaje da u tom vojvođanskom mestu ima nešto magično što ga iznova njemu vraćalo.
– U Bač sam i nakon preseljenja u Novi Sad nastavio da odlazim svake srede kao pedijatar i lečio decu i to sve donedavno, tako da sam tamo više od 50 godina radio sa izvesnim prekidima – priča za „Dnevnik” dr Ervin Gebauer i dodaje da mu često kažu da on više voli Bač od onih koji u njemu i danas žive. – Postao sam prvi počasni građanin Bača i to priznanje dobio za dugogodišnji doprinos zdravstvenoj zaštiti dece i zbog angažovanja u afirmaciji istorijske baštine Bača, ponosan sam na to…
Njihova porodična apoteka u Baču bila je poznata širom tadašnje Jugoslavije, a posebno su bili čuveni po kozmetičkim preparatima, čajevima i kućnim fluidom „Biljna rosa”. Njegova porodica je četiri decenije vodila apoteku, a na nju je postavljena i spomen-ploča opštine Bač. Danas je ta zgrada prazna, ali je Gebauer i dalje obilazi jer ne želi da ona ostane zaboravljena. Iako je njegov deda još 1828. godine osnovao tu apoteku, koja je nakon veka od otvaranja ponela naziv „Stogodišnja apoteka Gebauer”, a potom delatnost na sebe preuzeo njegov otac, Ervin je ipak za svoj životni poziv odabrao medicinu, jer mu je, kako kaže, ona bila interesantnija.
Uveo kućno lečenje hemofilije
U biografiji profesora dr Ervina Gebauera stoji i da je osnovao Centar za hematologiju i onkologiju Instituta za zdravstvenu zaštitu dece i omladine u Novom Sadu. Prvi je u tadašnjoj državi uveo princip kućnog lečenja hemofilije, odnosno, urođene bolesti krvarenja, i promovisao ga kao novi vid terapije na veliko zadovoljstvo najmlađih koji su sami sebi mogli da daju određeni faktor zaštite u zavisnosti od vrste te bolesti. Dugi niz godina bio je predsednik Republičkog odbora za hemofiliju i putovao po celom svetu, te učestvovao u raznim istraživačkim projektima i stručnim studijama na ovu temu. Najviše je ponosan što je dobio poziv da bude počasni profesor u Budimpešti na tamošnjem univerzitetu. Ispisao je mnoge stranice udžbenika o oboljenjima krvi, iz kojih studenti i danas uče.
U biografiji profesora dr Ervina Gebauera stoji i da je osnovao Centar za hematologiju i onkologiju Instituta za zdravstvenu zaštitu dece i omladine u Novom Sadu. Prvi je u tadašnjoj državi uveo princip kućnog lečenja hemofilije, odnosno, urođene bolesti krvarenja, i promovisao ga kao novi vid terapije na veliko zadovoljstvo najmlađih koji su sami sebi mogli da daju određeni faktor zaštite u zavisnosti od vrste te bolesti. Dugi niz godina bio je predsednik Republičkog odbora za hemofiliju i putovao po celom svetu, te učestvovao u raznim istraživačkim projektima i stručnim studijama na ovu temu. Najviše je ponosan što je dobio poziv da bude počasni profesor u Budimpešti na tamošnjem univerzitetu. Ispisao je mnoge stranice uybenika o oboljenjima krvi, iz kojih studenti i danas uče.
– Nakon studija u Zagrebu i rada u Baču, završio sam specijalizaciju za pedijatra i tada sam pre podne išao na specijalizaciju i to vrlo oštru u Novi Sad, a popodne radio u Baču i to je bilo više nego naporno, a još je trebalo i učiti – naglašava kroz smeh Ervin Gebauer. – Potom su me pozvali da postanem asistent na Medicinskom fakultetu, pa sam zbog toga prešao u Novi Sad. Kada sam konkurisao za taj posao daktilografskom greškom pisalo je da sam rođen u Beču, a školovao se u Baču i to me je pratilo godinama.
[wonderplugin_slider id=64]
Danas vreme, osim uživajući sa svojom porodicom i družeći se sa mnogobrojnim prijateljima i kolegama, voli da provodi čitajući engleske detektivske romane, ali i gledajući fudbalske utakmice. Za dosadu, kaže, i ne zna. Živi sa svojom suprugom Verom, sa kojom ima dve ćerke i troje unučadi.
Za kraj, na naše pitanje da li čitaocima smemo da otkrivamo njegove godine, Ervin odlučno odobrava i dok se uspravlja na fotelji s ponosom izgovara da ima 83 godine, te nam sa smehom i u šali citira Miru Stupicu, koja je jednom prilikom rekla da se godine ne broje, već samo pare.
